Pus

Pus hadde blåe augo som såg på deg med stjerner i seg. Pus hadde ei hand som heldt i frakken din når du gjekk i snøen og skritta hennar var lette av livsglede. Pus tok på seg mjuke klede om kvelden og sette seg i sengja åleine, men med hjartet sitt i henda dine, medan hjartet slo utan motstand. Pus gjekk rett ut or sengja når ho vakna om morgonen, for kvar gong Pus vakna ville ho ha den nye dagen so fort som mogleg og mest mogleg av han. 

Pus fylte alle rom med kjærleik, for Pus såg livslinja framfor seg og kunne ikkje vente med å leve det stykket ho såg føre seg.

Pus hadde ljost hår i strikk bakpå hvoudet og Pus delte smila sine med alle som gjekk forbi. Pus smilte på bussen og klemte venene sine og såg etter nye spanande planter i skogen.

Når du fylte Pus med varme, varte varma so lengje at ho kunne bruke henne til nesten kva som helst, at ho kunne varme alle rom og alle dyr som såg Pus. Kvar gong du sa «Pus!» kom Pus til deg og ga deg ein suss.

Pus ligg i skogen der du sette henne frå deg og køyrde vekk. Pus ligg under treet og har slutta å skrape på barken av di klørne er kvessa vekk, og Pus mjauer ikkje lenger av di stemmebånda er slite i stykke. Ljodane som kjem når Pus opnar munnen, går ikkje lenger an å høyre, for trafikken utafor skogen har eit volum som ingen Pus kan måle seg med. Når du går i snøen utan Pus si hand i frakken, går Pus med bare poter på dei frosne røtene, ein Pus som kjem til å knekke på midten av di Pus si hud klistrar seg til beina.

Du tenkjer på den neste pusen du skal plukke opp, for no er Pus ikkje lenger Pus, men fryst fast til bakken og snart dekt av snø.

Reklame

Kontor og samtalerom

Absolutt alle tinga, dei som låg gøymd i skåpet, ligg strødd kring på bordet i hjørnet. Istadenfor vask heng Sterisol. Ekkoa frå praten i stova er vridd om til ein hol ljod frå vindauget, vindauget som er kvitt og som viss eg kiker ordentlig godt etter kan sjå atriumet gjennom. Kan ikkje opne det. Lufta er so trykt av pusting, kroppsvarme og ikkje ventilasjon at etter nokre minutt kjem same trykket i hovudet, det gjer vondt, varma stikk i kroppen og eg må ut å puste men eg kan ikkje, for då må eg ta på meir klede og det går ikkje å ta på meir klede i varma. So eg dyttar alle tinga på bordet ned under senga der dei ikkje synst.

Det er ei ramme på veggen, ein spegel, og kvar gong eg kjem inn i rommet må eg sjå i spegelen for å sjå om eg framleis er der, men det er kvitt, nett som vindauget. Ingen ser attende. Det har ikkje alltid gitt meining, det som ser attende, men no er det ingen der, augo ser inn i ei flate utan å møte eit par augne til.

«No er eg ferdig å vere her,» seier han som pusta luft ned i lungene på meg, «no kan du vere her istaden. Eg skal ut å feste». So låser han døra.