I går fann eg eit headset. I mange månadar har eg teke bussen og spasert og sitte framfor tomme Word-dokument utan noko headset, og tenkt at mangelen på musikk faktisk har gjort meg meir konsentrert og fått meg meir i kontakt med røynda. Det er til dømes lettare å kome på skulen når eg har brukt heile bussturen til å tenkje på skulen, heller enn å drøyme meg vekk med musikk i hovudet. Men, i går fann eg eit headset og tenkte at eg skulle sjå om det verka. Det er veldig praktisk å ha på joggeturar. Eg valte eit album eg høyrde mykje på for nokre år sidan, og då skjedde det noko rart.
Alt kom deisane tilbake! Plutseleg var eg der eg ikkje har vore på lengje, altso i det universet eg treng å kome tilbake til for å i det heile teke kunne vurdere eit nytt eller eit gamalt skriveprosjekt. Plutseleg vart eg teke med på ei reise inn til ein plass i hovudet mitt som eg ikkje har fått tilgang til på kjempelengje. Det var rett og slett ein nøkkel.
Heile sundagen brukte eg på å gjere skulearbeid. Eg var ferdig med matteleksa når klokka var der eg vanlegvis ville lagt meg i sengja, men eg kunne ikkje. Eg visste at viss eg gjekk og la meg ville eg følt det som om eg skulka unna noko som er endå viktigare enn mange nok timar søvn, godt oppmøte på skulen og ein kropp klår for trening på måndag.
Eg endte opp med eit par sider av ikkje so høg kvalitet, der handlinga føregjekk 1. desember. Eg har skrive denne historia før, berre frå eit anna perspektiv. Det er ikkje sikkert eg kjem til å bruke det til noko i det heile teke, for i dag har eg opna det dokumentet eg eigentleg hadde planlagt å halda på med, som handla om noko heilt anna. Vanlegvis er planen spikra allereie i september, men ikkje denne gongen. So fann eg plutseleg ein E-post frå ein anonym person som ba meg skrive kalender. I dag, rett etter det merkelege skjedde i går.
Kva kan eg sei?
Eg trur eg er tilbake.
Doktor Daniel 