Mobiltelefonen

(Før eg byrjar å fortelja, vil eg starta med å fortelja at det førre innlegget har ein tittel som heitte «Det er lov med undering», og at eg er klår over at det ikkje heitte «undering», men «undring». Det var ein skrivefeil. Eg har ikkje finne det viktig nok til å gå den lange vegen inn på der ein endrar innlegget og fiksa det opp att. (No kan ingen seia at eg trur det heitte «undering» og ikkje «undring».)

Eg skriv ofte innlegg om inspirasjon. Altso, når ein skal skriva ting. Ein av mange saker og ting som distraherer meg når eg har tenkt til å setja meg ned og verta flinkare til å skriva (no snakkar eg ikkje om blogginnlegg), er mobiltelefonen min. Eg har ein sånn smarttelefon. Ein android. Ein HTC. Eg liker den telefonen, for der kan eg ta bilete av ting eg gjer og leggja det ut på Instagram. Det er mange ting eg kan gjera med mobiltelefonen min, og desse tinga gjer ofte at eg aldri får gjort noko anna. Til dømes å skriva.

Eg hadde varma opp tevatn og putta eplete i ei sil. Tekoppen eg hadde valt var den finaste i skapet, med ei lita grøn tekanne som lokk. Perfekt for å nyte teen, lengje, ute på verandaen, ein dag i slutten av februar der temperaturen plutseleg var meir som i april.
Eg hadde teke eit lite bord og ein trestol med ut, og det var akkurat plass til båe kopp og notatbok. Eg hadde til og med lagt eit varmt pledd over stolryggen og plassert dokka med det kvite og raude garnhåret på rekkverket, som ein ekstra inspirasjon. Det heile var nokso imponerande, og for ikkje å snakka om estetisk. For å gjera det endå betre, hadde eg teke på meg eit lekkert, fargebevisst antrekk, og smurt ekstra tjukt på med stilig knallraud lippestift. Eg var med andre ord klår til å skriva.

Fyrst var eg berre nøydd til å fotografera dette flotte scenarioet. Eg ville visa heile verda kva eg skreiv med. Eg ville at alle skulle vera kår over at eg, Doktor Daniel, Beliar, Inkassosjefen, hadde fin stil, var på verandaen, og gjorde kreative ting på ein estetisk korrekt måte. Eg eksperimenterte båe med vinkel, plassering av tekanne, og for ikkje å snakka om filtrar og kontrast. Eg skreiv namnet på teksta eg hadde tenkt til å skriva, på skriveboka:

«MÅLMANNEN»,

skreiv eg. No kunne det òg vera med på biletet. Då kunne alle sjå at eg, ja, eg, skulle skriva noko, eitt eller anna, med tittelen

«MÅLMANNEN».

Kva, kunne dei få lura på i hovuda sine. Kanskje vart dei til og med so inspirerte at dei ville forstå at eg var ein imponerande person. Og so ville dei spørja om dei kunne få lov å sitja på verandaen og skriva saman med meg. Tenk so kjekt!

Det gjekk sikkert båe ein og to timar. Eg henta bror min ut på verandaen. Viss han sat her ilag med meg og gjorde leksene sine, ville det auka presset. Eg ville etter kvart vera nøydd til å skriva.

Eg sette på kaffien. Og tevatn. Eg sletta eit av bileta eg hadde lagt ut på Instagram slik at ingen skulle tenkja at eg var ein masekopp som spamma.
«Jonas?» sa eg, med dokka i handa. Det hadde plutseleg slått meg at me hadde so matchande fargar, eg og dokka. So eg rekte han kameraet mitt.

Etterkvart kjende eg fukt i lufta. Det var nett som skyene hadde vorte mørkare. At det brygga på noko. Eg hadde ikkje skrive ei linje, enno eg hadde hatt heile dagen og det allereie var ettermiddag.
«Ver so god,» sa eg og rekte bror min mobiltelefonen. «Gøym han. Eg vil ikkje sjå han igjen før om tre timar.»

*
Vel, dette var nokre av dei flottaste timane eg har hatt på lengje. Ikkje berre av di eg ikkje dreiv på med mobilen min, men av di eg visste at eg ikkje kunne om eg so hadde lyst. Det var nemleg ingen sjans for at bror min ville fortelja meg kvar eg kunne finna han, og det var noko frigjerande over å veta at eg ikkje trong å sjekka det eine og det andre på internettet heile tida. Og dessutan skreiv eg eit skikkeleg kult dikt.

Reklame