Ting som er inspirerande

Det er som regel ikkje med augo inn i Word-dokumentet eller skriveboka at all inspirasjonen kjem. Viss du allereie har skrive noko, slik at du kan lesa det på nytt og kalla fram bileta frå historia, kan det vera heldigare – men ikkje viss arket er blankt. Dimed er inspirasjonen nøydd til å vera andre plassar. Desse plassana er ikkje på Facebook, og dei er heller ikkje på Instagram, uansett kor mange interessante personar du måtte fylgja. Inspirasjonen er inne i ditt eige hovude. Det du treng, er noko som triggar han fram. I mitt tilfelle er ikkje det so frykteleg mange ting, men her er eit par.

Turane til og frå jobb. Eg er so heldig at eg bur (akkurat no) førti minutt unna plassen eg skal gå til for å koma meg til jobben. Med andre ord har eg førti minutt spasertur kvar einaste morgon (og kvar einaste formiddag etter jobben), og denne spaserturen nyttar eg ikkje til å gå framover med blikket ned i smart-telefonen min medan eg ventar på spanande innslag frå snapchat. Istaden nyttar eg tida til å høyra på musikk, medan eg held blikket rett fram eller oppover, og syg til meg alle inntrykk som kjem gjennom og rett inn i hjernen min, ikkje gjennom øyra, men gjennom usynlege porer i huda. Forandrar det som allereie er inne i hovudet og får det til å bytta plass eller treia fram, laga spanande innslag i hjernen min. Det er ikkje so dumt, for det er nesten alltid slik eg får nye idear til ting å skriva om. Det hadde til dømes ikkje vorte noko julekalender viss det aldri hadde vore noko slike turar. So eg elskar dei kjempehøgt. Kvar morgon, når eg står i døra og skal til å gå ut, gler eg meg til desse turane. Eg gløymer til og med at dei er kalde, ettersom eg berre hugsar det som har skjedd på innsida av meg og ikkje det som har skjedd på huda.

Forflytning er generelt ei kjelde til inspirasjon. Det er under forflytning at spanande ting skjer, og at eg får lyst til å gjera nye interessante ting. Noko av det beste eg veit er natt-toget. Då får eg ikkje sova, ettersom det er på eit tog som røyrer på seg og eg ofte sit ved sida av ein annan person som hindrar meg i å leggja meg ned (å sova sitjande er noko eg berre får til viss eg har teke minst tre reisesjuketablettar). Med andre ord vert eg nøydd til å gjera andre ting. Å stira ut or vindauget er ofte ikkje mogleg ettersom eg nesten alltid havnar ytst, og å vera på internettet er heller ikkje aktuelt, ettersom nsb ikkje akkurat har verdas mest fantastisk nett sjølv om dei skryt av det. Faktisk har eg aldri nokon gong opplevd å koma meg på nett der inne. Dimed ender eg opp i Word, og eg endar alltid opp på same plass; Pannerynker. For Pannerynker er prosjektet eg skulle ynskja eg skreiv på kvar einaste dag, og det er det prosjektet som gjev meg lyst til å reisa til fjells og isolera meg slik at eg berre kan vera der. Eg kan ikkje gå dit kvar dag, for viss eg har vore på jobben, eller andre ting, er det som om hjernen vert for forstyrra til å kunne gjeva Pannerynker den merksemda som han fortener. Men, på natt-toget kjem det alltid attende til meg. Alle Didrik sine tankar. Det er interessant korleis eg trudde at eg kjende han so godt at det ikkje var mykje meir å henta, for so å finna ut kor mykje det eigentleg var eg hadde gått glipp av og ikkje tenkt på før, gjennom å la han modna som karakter ved berre å ikkje røyra han på nokre år.
Det er sjølvsagt idioti å tru at ein kan gjera seg ferdig med å læra ein karakter å kjenna, ettersom me ikkje ein gong lærer å kjenna oss sjølv fullstendig. Eg har levd med meg i 19 år, og framleis er eg ikkje i nærleiken av å skjøna korleis ting fungerer. Nesten kvar einaste dag oppdagar eg nye samanhengar som eg ikkje har tenkt på før, somme gongar ting eg ikkje likar å tenkja på. Sannsynet for at du skal forstå ein annan person – som til dømes ein karakter – betre enn du forstår deg sjølv, som du ikkje forstår, er dimed ikkje særleg stor med mindre karakteren er av dei personane i heile verda som er aller enklast. Og slik er det jo sjeldan.

Når det gjeld desse turane fram og attende til jobb, so er det forresten ikkje særleg mange att av dei. So snart me flyttar, er det straks mykje kortare veg til jobb, og eg må finna meg andre turar. Det er ikkje mykje i kalde januar som kan få ein person til å spasera ein åtti minutt ute heilt frivillig, so med andre ord vert det nøydd til å koma nye ting til som kan skapa det same.

Den feilen eg er heilt sikker på at eg ikkje er åleine om å gjera, er iallfall å tenkja «no skal eg skriva», for deretter å setja meg framfor det som eg har tenkt til å skriva med. Du er nøydd til å bestemma deg for å skriva før reiskapa kjem fram, og dette betyr ikkje at du skal utsetja det. Istaden for å venta med å tenkja «eg skal skriva» til du har kome heim frå jobben eller skulen, so må du tenkja det i det du set deg på bussen, eller i det du byrjar å spasera. Då kan turen nyttast til å taka fram alle dei bileta og kjenslene som du treng før du dreg fram skrivereiskapa. I fjor hadde eg ei vane med å ta meg ein jobbetur før eg skreiv. Då tenkte eg «no skal eg skriva, og då må eg på med joggetøy», og dimed kunne hjernen verta tømt for andre ting før han skulle nyttast til skriving. Det er nemleg vanskeleg å skriva når hjernen er full av andre ting, og dette betyr ikkje at ein skal droppa å skriva, slik som mange bestemmer seg for å tru slik at dei skal sleppa unna. Ein må finna ut kva tid på døgnet hjernen er fullast, og skriva når han er tommast. Stå opp tidlegare, viss det er det det går i, eller ver oppe seinare, viss det er det det går i. Det finst ikkje noko orsaking for å ikkje skriva viss det er det du har tenkt til å halda på med. Kanskje du skal kobla ut nettet, viss du nyttar Word til skriving.

Ein annan ide, viss det er distraksjonar under skrivinga som er problemet, kan vera å lasta ned ein interval-app på mobiltelefonen. Få han til å ringja etter tretti minutt, og so etter tre minutt, og so etter tretti minutt og so etter tre minutt. Ein regel om at i tretti minutt skal du skriva, og når telefonen ringjer, skal du laga deg te, gå på toalettet, eller sjekka facebook, eller kva no enn det er du har lyst til. Når han ringjer igjen er du deretter nøydd til å setja deg attende til å skriva, og kva no enn det er som fell deg inn at du skal gjera i laupet av denne tida, må du venta med til neste gong telefonen ringjer. Dette er ein av dei beste ideane eg har hatt hittil, sjølv om eg ikkje har testa det ut enno. Eg skal seia ifrå når eg har testa det ut.

Lykke til med inspirasjonen.

Reklame

Ikkje heilt bortkasta

Det kan vera ganske vanskeleg å få menneske til å godkjenna eit nytt pronomen. At dei skal kalla deg «han» istadenfor «ho» eller «ho» istadenfor «han». Folk liker best å seia det dei har sagt heile tida, og som om ikkje det var nok, vert ein alltid lagra under eit bestemt pronomen i hjernene på folk. Dimed kjem pronomen like automatisk som det for nokon gjer å seia «kommode» istadenfor «koffert» viss desse to orda er lagra same plass.

Eg har med andre ord nytta fire år av livet mitt på å overbevisa andre om at eg er ein gut.
   Samstunes har eg sett bort på andre gutar, som kan gå i stramme T-skjorter utan å få timeglasform, og vore misunneleg, av di eg sjølv aldri kunne gå ut utan skjorte utanpå. Uansett kor varmblodig, og uansett kor høg temperatur ute og tid på året. Eg har vore nervøs kvar gong eg skulle snakka, for at stemma skulle vera for ljos og at dette skulle få folk til å taka feil og plutseleg omtala meg som «ho» istadenfor «han»,  slik at alle andre  igjen òg byrja å taka feil. For ikkje å snakka om å nytta fire år på å prøva å overtala Rikshospitalet til å tru på meg og dimed sena meg inn i en puberteten som alle andre gutar var ferdig med for lengjesida. Samt kvar einaste dag vera superduper-redd for at dei ikkje skulle tru på meg, eller for at eg skulle visa svakheiter som ville få dei til å utsetja prosessen min endå meir. Og kvar dag massevis av lyging om at ting gjekk bra, av di eg visste at dei ville nekta meg liv viss dei fekk kloa i sanninga. Og for ikkje å snakka om alt eg ikkje var med på av di eg var redd for å bli avslørt, uansett kor mykje eg skulle ynskja eg kunne seia «ja». 

Alt berre for å finna ut at kjønnet «kvinne» eigentleg er eit kjønn som båe er kult (dette visste eg dog heile tida), òg mogleg å leva som – sjølv for meg. Av di eg kan gjera ting eg liker – som å sminka meg og gå i høge heler, utan at nokon tykkjer det er det minste rart eller mistenkjeleg. For ikkje å snakka om stilig kroppsfasong og ei kjønnsrolle som eg alltid har asosiert med noko fantastisk positivt, og vore so til dei gradar misunneleg på som gut. Det høyrest kanskje ut som overfladiske grunnar til å vera kvinne. Og, kanskje var det akkurat difor det tok so lang tid – ein skal jo høyra på «djupare» stemmer. Dei stemmene som seier «inst inne er eg eigentleg ikkje ei jente». I mitt tilfelle, so føkk det som er «inst inne». Kva har det nokon gong gjort for å gleda meg? Inst inne er ting som smerte og umoglege fantasier. Inst inne er alt det som eigentleg berre er tull. Eg vil høyra på det som er midst inne.

No skal eg fortelja deg kva eg faktisk har lært. Ikkje at eg vert ferdig med det i dette innlegget, for eg har lært mange fleire ting enn akkurat det eg skal fortelja om no. Eg har ein fordel som nesten ingen andre jenter har:
   eg kan sjå alt frå ein gut sitt perspektiv. Ikkje sei til meg at det ikkje stemmer, for eg var ikkje ein «ordentleg gut» – jo, det kan eg. Eg har forelska meg i jenter medan eg hadde motsett kjønnsrolle. Eg har vorte tiltrekt av feminine kroppar utan å samanlikna med min eigen kropp, og sett jenter i mange år utan å kunne sitja på rommet deira og snakka om løyndommar ilag (eg fann ut at dette er noko jenter tydelegvis føretrekk å gjera med andre jenter, og ikkje med gutar). Eg har sett alt frå utsida utan å vera ein del av det, og utan å tenkja «buhu kvifor er eg ikkje ein del av det?» Eg er ikkje lenger som andre jenter, som ser på ein gut og tenkjer «kjekk!» og deretter på ei jente og tenkjer «ho såg ut som ei bitch», slik som for mange år sida. No er eg ho som seier «æsj, for ein eplekjekkas» og «nam for ein beib» – nei, nei, nei, eg var ikkje slik før. Eg har avslørt dykk alle. Eg kan sjå ho søte bak bitchemaska. Ho som er frekk mot andre jenter og søt mot gutar. Eg ser den sleipe slangen bak den kjekke guten. 

Det er sikkert mange biseksuelle jenter som har den same fordelen, utan at eg kan seia et sikkert, men; eg veit kva eg tykkjer er fint på andre. Desse tinga vert fint i meg sjølv. For eg kjennar nesten ingen som tykkjer dei sjølv er vakre, med uttak av meg sjølv.
   Når nokon seier at eg er stygg, tenkjer eg det same som det eg ville ha tenkt viss nokon sa at ei jente eg tykte var fin eigentleg var stygg. Eg har høyrd nokon snakka slik om meg (ikkje til meg), og til mi forskrekking gjorde det ikkje inntrykk i det heile teke, slik som det ville ha gjort då eg var yngre. Eg ville ha vorte redd og tenkt «ånei! det er sikkert sant!», medan no, no når eg ser ting utanifrå, er det kun ein vits som eg ikkje trur på. For eg veit kva eg sjølv tenkjer kvar gong eg ser i spegelen, kvar gong eg høyrer meg sjølv snakka og kvar gong eg ser korleis eg oppfører meg. Eg veit at viss det var nokon andre som var slik som meg, so ville eg ha likt det. Viss nokon andre ikkje liker det, so har dei simpelthen ei smak som er annleis enn min – ikkje ei smak som er «riktig» eller «sårande». 

Dimed treng det ikkje gjera sjølvtilitta mi dårlegare om nokon ikkje vil ha meg. Synd at dei ikkje vil ha meg, kjem eg til å tenkja, viss eg finn ut at et er slik det heng saman. Ikkje «ånei, kva er gale med meg, som gjer at han ikkje liker meg?» Søren at han ikkje liker meg. At han tilfeldigvis liker andre type jenter. At han har ei heilt anna smak enn kva eg har.

Eg veit at eg set kjønnsroller på spissen no, at alt er relativt og at det ikkje er slik at alle jenter er sånn og alle gutar er slik. Sannsynlegvis veit eg det til og med betre enn deg, og dimed kan eg generalisera for å gjera ting tydelegare, utan å byrja tvila på mi eiga emne til å sjå nyanser. 

Eg har sett korleis jenter heile tida hintar når dei burde seia ting rett ut, og konkludert med at eg sjølv aldri nokon gong skal gjera det, slik som eg gjorde sist gong eg levde som jente, og at viss eg gjer det no igjen, skal eg slå meg sjølv hardt i panna etterpå. Og ved å snakka med kameratane mine har eg plutseleg lært at det ikkje er sånn at guten alltid føler at han har kontroll og dimed bør vera den som tek kvart einaste skritt. Eg ser istaden korleis alle konstant går rundt grauten, medan dei ventar på at den andre skal vera tøff – og eg har sitte saman med jenter, som jente, og høyrd dei snakka om gutar, og eg har sitte saman med gutar, som gut, og høyr korleis dei snakkar om jenter, og alle er faen meg kliss like, og alle som trur at gutar og jenter er forskjellege på desse områda, er utsett for vronglære eller ynskjetenking. 

Eg hatar Facebook

Misforstå meg rett. Eg tykkjer Facebook kan vera praktisk på mange forskjellege måter. Det er til dømes mange kjekke opplevinger eg aldri ville ha fått viss det ikkje ville ha vore for Facebook. Menneske eg kjende ein gong som eg ikkje ville ha funne att, eller menneske eg aldri tidlegare har kjend som eg har vorte kjende med av di me skreiv til einannan. Det er topp. Det var det same med Nettby ein gong i tida – mange flotte menneske kom plutseleg inn i livet mitt, rett og slett av di det er ein av plassane nordmenn av og til tør å snakka med kvarandre. Og tenk på alle arrangementa ein får veta om. Og so lett det er å informera andre om ting og tang!

So det eg hatar med Facebook, er ikkje Facebook i seg sjølv. Eg hatar derimot verknaden det har på andre menneske. Eg innser at viss det ikkje hadde vore for Facebook, so hadde menneske oppsøkt andre sider på internett istaden, men sjå no på Facebook som eit symbol på absolutt alle sosiale medium, so vil dette innlegget gjeva mykje meir meining.

Dømevis hadde eg tenkt til å skriva i natt. No er klokka 03:26, i skrivande stund, og eg har framleis ikkje skriva so veldig mange linjer. Faktisk berre eit lite avsnitt i Word. Samt dette innlegget. 

Eg tenkjer attende i tid, på den tida eg var so lita at eg ikkje fekk lov til å vera på dataen heile dagen. Då hadde eg foreldrar som sette grensar og slikt. Eg fekk ikkje vera på internett heile tida, og ei periode måtte eg sitja med dataskjerma ut i stova slik at dei konstant skulle sjå at eg ikkje var på internett. Akkurat det i seg sjølv var ein god ide, ettersom det førte til at eg skreiv massevis av sider i Word, heilt ukritisk. Eg masseproduserte og fekk so mykje skrivetrening at eg difor skriv brukbert i dag, og ikkje som ein vanleg ungdom på nitten som trur at bilar døyr og at poenga med lammelår er at dei er lamme og at dei er lår, eller at det går ann å vera merk semds sjuk. Før i tida eksisterte Skrivebua.no. Då kunne eg vera der istadenfor Facebook, når eg følte at eg ikkje kunne stoppa å vera på dataen. Då kunne eg lesa tekstar og kommentera dei, slik at eg vart smartare. (Det finst ikkje andre slike nettplassar som faktisk fungerer i praksis eller er det minste inspirerande) Dimed vart eg konstant i skrivetrening. På skulen sat eg på biblioteket og skreiv heile tida, av di eg nekta å gå til timane. So sjølv om eg ikkje lærte meg fag, vart eg flinkare og flinkare til å skriva for kvar einaste dag. Eg har med andre ord vorte stadig betre til noko som eg har lyst til å vera god i.

Det er det neimen ikkje mange som gjer i dag. Ikkje eg heller lenger. Uansett kva det er du vil verta flink til, er det endå viktigare å vera på Facebook heile tida. Det finst ikkje ein einaste ting i heile verda, som er verd å droppa Facebook til fordel for. Ikkje kom og server ei løgn om at du sosial eller at du gjer andre ting – for medan du gjer desse tinga, sit du med den dumme telefonen din og sjekkar Facebook. I sanninga er ikkje den sosiale opplevinga verd noko som helst. Du kunne like gjerne ha sitte i ein stol heime. 

Difor hatar eg Facebook – båe grunna det Facebook gjer med meg, og det Facebook gjer med andre. For kor mykje ville eg ha skrive i natt viss det ikkje hadde vore for Facebook? Definitivt meir enn no. Og meir enn alle andre netter eg er vaken og ikkje har lyst til å sova. Eg ville ha vore hundre gongar betre enn eg er no, for so mykje ville eg ha skrive, at orda kom heilt naturleg for meg. Alt ville ha sett betre ut enn det gjer akkurat no – eg ville ha vore mange år betre enn no. Tenk det; fleire år skrivetrening har eg snytt meg sjølv for.

Det er som menneske ikkje vil vera ven med kvarandre lenger. Framfor å snakka saman når ei er i same rom, opnar dei telefonane sine og snakkar med dei som ikkje er er istaden. Somme gongar er den einaste måten å få kontakt med folk på å opna Facebook. Sjølv om du har personen rett framfor deg. 

For like mange opplevinger eg får av å nytta Facebook til å få veta at dei eksisterer, går eg glepp av ved å ikkje vera ute og få dei same opplevingene. For det ville ha vore born ute i gatene, og me ville oppsøkt plassar av oss sjølv for å få vener. Me ville kanskje gått på dans. Og, kor mange brevvener har eg ikkje mista av di det er «so lett» å halda kontakta på Facebook at et i grunnen ikkje er noko poeng i å snakka saman? Ja, eg veit godt at ved å leggja kvarandre til på Facebook er kontakta borte for godt. Iallfall viss ein ikkje er svært gode vener frå før av. 

Difor ringjer eg istaden, viss eg lurer på noko. Det er som om folk sit i djup hypnose der inne, at ei ikkje vil gå vekk. At viss eg spør nokon om noko so får eg ikkje noko ordentleg svar, berre unnvikande åtferd i chatfeltet. Stemma derimot, er so sjarmerande at du ikkje kan stå imot, samt modigheita av å berre ringja sånn utan vidare, heilt utan å senda ei melding fyrst. Ein wake up call. Eg er glad i telefonar. Det er lettare å skjøna kva folk eigentleg tenkjer og føler enn når dei vrir seg unna med bokstavar. Du vert avslørt. Du tør ikkje å vera frekk i kjeften eller å ignorera eller gløyma at eg skreiv. Eg er lik sjølv. Ei stemme overbeviser meg.

Korleis vert me so ufatteleg fanga? 

Me råter berre vekk etter kvart som det går år på år utan mykje av det me faktisk vil driva med. For eg skriv ikkje so mykje som eg bør, og du har sikkert òg noko du ikkje gjer so mykje av som du bør. Alt går istaden til Helvete. Sjølv krangling, er kjekkare i røynda. So kvar er røynda? For når eg går ut i henne, ser eg berre andre augo som stirer inn i skjermer. Eg hatar det. Og no skal eg leggja ut dette innlegget på Facebook.