Sniff sniff sniff

Eg er eit menneske. Menneske har ikkje spesielt god luktesans, men det finst ein ting me er meistarar på; blod. Eg kan lukta det på mange mils avstand, og ser eg ei aldri so lita drope, so høgg eg til, eg stappar tenna djupt inn gjennom kjøtet på deg og riv opp so hud og vener hoppar kvar sin veg. Ser eg eit sår som held på å gro, so grafsar eg det til meg og sprutar det utover heile rommet, heile plassen, fyllar lufta med tjukke lag blodlukt. Eg riv og slit deg i fillebitar til det ikkje er meir att av deg enn eit bittelite minimenneske, og det er dette bittelille minimennesket som må rydda opp alt sølet. Lunsj, middag og kvelds kan du berre gløyma. Pell deg tilbake til hiet ditt, der slike som deg høyrer heime.

Reklame

Korleis skal eg starta?

Problemstilling: 
Du har eit skriveprosjekt. Det kan vera ei novelle, eit romanprosjekt eller ei lang forteljing. Uansett kva det er, er det vanskeleg å koma i gang, kanskje mykje av di det er so langt. Kanskje har du allereie starta, men du slit med å samla styrke til å fortsetja. Kanskje har du ikkje starta ordentleg ein gong.

Eit typisk råd eg ofte høyrer, er «vent med å skriva til inspirasjonen på magisk vis kjem strøymande over deg heilt av seg sjølv». Dette rådet er feil, med mindre du er ein person som skriv kvar einaste dag heilt utan problem. For då veit du at inspirasjonen vil koma i laupet av dagen. Viss du derimot ikkje er ein slik person, må inspirasjonen trenast inn. Det gjerast ikkje ved å sitja på ræva og venta.

Eg har det same problemet stadig vekk. Faktisk har eg det nesten kvar dag. Eg skriv nemleg på ein stilig roman, og eg har koma ganske langt ut i fyrsteutkastet. Diverre er det vanskeleg å fortsetja. Faktisk har det vorte so vanskeleg at eg har bestemt meg for at sjølv om eg eigentleg skulle prioritera romanen i år, er eg nøydd å skriva julekalender likevel. Dette vert 6. år på rad eg skriv julekalender, og eg vonar at med den skriverrytma som eg etter kvart vil koma inn i, og i laupet av desember kanskje vera fanga i, vil å fortsetja på romanen 25. desember ikkje vera noko problem. Eg har allereie skrive fyrste julekalenderkapittel. Det som har vore vanskeleg, er å skriva 2. kapittel.

TIPSET I DAG:
– Er rett og slett kva eg gjorde akkurat denne dagen. Du kan jo vri det om til å passa deg sjølv. Det fungerte iallfall for meg, slik som det har gjort kvart år:

Det viktigaste når ein skal skriva er hjernen. Difor må ein ha hjernen med seg på laget før ein byrjar på fyrste linje. Det hjelper med andre ord ikkje å chatta på Facebook i eit ljost rom fullt av rot og distreherande menneske som spring rundt og skrik til kvarandre, medan ein speler Candy Crush. Viss du held på slik, og lurer på kvifor du ikkje har inspirasjon, so er det på tide å bruka nokre sekund på å tenkja seg om. Då er eg sikker på at du vil finna svaret på problemet rimeleg kjapt. Med andre ord gjeld det å ha hjernen klår. Hjernen kan vera klår etter ein har jogga seg ein tur, fått i seg oksygen og kvitta seg med den dirrande kjensla av at kroppen vil røyra på seg. Eller, ein kan velja eit tidspunkt der hjernen ikkje har fått so mange inntrykk enno. Til dømes tidleg om morgonen. Tidleg om morgonen er det tidspunktet som for meg vanlegvis fungerer best, ettersom eg enno ikkje har fått andre ting å tenkja på, og det dimed ikkje er andre ting som distraherer kalenderskrivinga.

Det fyrste eg tenkte då eg vakna i dag, var: «Det er på tide å skriva kapittel 2.» Eg har utsett det altfor lengje no, og det er på tide å gjera noko med det. Difor drog eg meg ekstra lengje, ettersom eg visste at å stå opp ville føra til at eg var nøydd til å skriva kapittel. Etter å ha sette meg opp i sengja, oppdaga eg at det var snø ute. Dette var ganske motiverande. «Høgare maktar er med meg!» konkluderte eg, og forstod at eg ikkje kunne la denne sjansen gå ifrå meg. Ofte hjelper det når naturen er på same lag. Viss det til dømes er fullt av regn og storm ute, kan det vera meir inspirerande å skriva. Vêret seier «hald deg inne og skriv», istadenfor «kom deg ut og leik!»

Det fyrste eg gjorde då eg kom ned – og då meiner eg det aller, aller fyrste – var å gjera istand. Ein kan nemleg ikkje berre kasta seg over Word-dokumenetet eller pennen, for då er ikkje hovudet forberedt. Iallfall er dette tilfellet med menneske som stadig ender opp med å ikkje skriva noko som helst. Eg opna datamaskinen, og gjekk ikkje inn på Facebook. På Facebook, eller andre spanande nettsider, endar ein ofte opp med å få nye inntrykk. Desse nye inntrykka distraherer. Deretter sette eg fram ein skål pepperkaker (smaken av desse kjøpepepperkakene har nemleg vore i munnen min kvar kalender i 6 år, so denne smaken sender meg ganske fort inn i rett stemning), og koka kaffi. Eg opna dokumentet, og tente eit eple- og kanelduftljos (ei lukt er forbinder med advent). Ved å gjera istand ting som minner meg om advent, tenkjer eg rett tilbake på desse desemberdagane eg har sitte og skrive for harde livet, kvar einaste dag, og hatt hovudet djupt inn i årets historie. Dette hjelpte. Med denne stemninga i botnen, var det ikkje spesielt vanskeleg å skriva vidare etter å ha lese siste avsnitt av kapittel 1. Plutseleg forstod eg korleis kapittel 2 skulle starta. Eg trong ikkje ein gong planleggja. Det kom heilt av seg sjølv! Og det er det som skjer, viss ein har hjernen sin 100% med seg. Viss hjernen ikkje held på med Candy Crush eller spanande intriger eller noko provoserande nokon sa, eller noko forferdeleg den nye regjeringa har sagt. Alt dette er irrelevant.

I korte trekk:
– Klårgjer hjernen (ved hjelp av rett tidspunkt på dagen, ein spasertur, trening, eller andre smarte ting)
– Plasser dokumentet eller arket på bordet før du skal til å skriva, slik at du får det inn at det er dette du skal rydda plass tilå halda på med
– Fyll sansene med ting som minner om skriving, om karakteren du skal skriva om, eller årstida du skal skriva om
– Ikkje ha distraherande element kring deg, som til dømes familie, rot eller ei bunke rekninger
– Ha mobilen på ljodlaus, og skru av det mobile nettverket so du ikkje får beskjeder opp heile tida, som distraherer deg frå skrivinga
– Ha det anten heilt stille i rommet, eller lytt til musikk som minner deg på sist gong du skreiv, eller om personen du skal skriva om
– ALDRI forlat arket/dokumentet under skrivinga, med mindre du til dømes må so fælt på do at du ikkje får konsentrert deg (å vera tissetrengt kan forøvrig auka intensiteten i setningene, so litt kan ein jo drøya det).

Viss du har tenkt å skriva no, ikkje berre opna dokumentet å kasta deg inn i det, men rydd fyrst plass. Lykke til.
❤ ❤ ❤ ❤ 3 ❤ ❤

Koz & Klemz
Doktor Daniel

Medkjensle og respekt

 Biletet over viser nestekjærleik og medkjensle. Det er når ein legg seg i den senga ein veit at katta likar å sova i, av di ein veit at ho vert glad for selskap. Når ein ikkje kan gå inn på rommet med den sjuke katta i utan å leggja seg ned å halda rundt henne i minst ein time, sjølv om ein eigentleg skulle ha gjort andre ting.
Medkjensle kan resultera i at ein er grei mot skapningane kring seg. Det kan føra til at ein ikkje meistrar å utsetja nokon for smerte, av di medkjensla gjer smerta vond for ein sjølv òg.

Ei anna ting medkjensle kan føra til, er at ein nektar å setja seg inn i den faktisk innverknaden handlingene ein gjer i kvardagen har på dei som er kring ein. Det er ofte menneske fulle av medynk som held seg for øyra og skrik «ikkje fortell om kva dei gjer med kaninane sminka mi vert testa på, for eg synest so synd på dei!», og det er folk fulle av medkjensle som grev råtteungane levande ned under jorda istaden for å drepa dei kort og brutalt – «dei er so søte, eg vil ikkje sjå dei døy». Det er folk fulle av medynk som hiv hundeburet sitt med bikkje si ut i havet og spring heim, av di dei ikkje har råd til avliving og heller ikkje har hjarte til å sjå bikkja inn i augo medan dei plantar eit skot i hovudet på henne. Medynk gjer at folk ikkje set seg ned og les gjennom forskningsrapportane til dei som utfører dyreforsøk – og medynket gjer at ein difor ikkje oppdagar nøyaktig for meiningslaust det heile er, ved å sjå kva dei som driv praksisen, i sannheit berre driv praksisen for praksisen si eiga skuld. Medynk gjer at ein ikkje undersøker forholda i matindustrien, men berre konkluderer med at det «sikkert ikkje er SO ille, det er jo trass alt i Noreg». Medynk får deg til å lukka augo av di det du ser er ubehageleg.

Kort sagt er ikkje medynk naudsynt for å støtta dyrerettigheitar og å til stadigheit boikotta produkt som fører til det motsette.

Menneske med mykje medynk, er ofte imot pels. Det er vanskeleg å koma utanom, ettersom bilete av søte pelsdekte dyr som minnar om katta di eller bikkja di ofte er på fjernsyn, og ofte manglar eit lem eller to. Eg personleg ville heller valt å mangla eit lem eller to, heller enn å sitja i eit lite nettingbur. Det ekstremt kjemiske, og ekstremt primitive medynket, gjer at ein ikkje opnar augo for det faktiske problemet – bura i seg sjølv, og endå viktigare, kva det er som fører til bura. Å snakka om pels, og kunn det, er like effektivt som å øsa vatn ut av båten men ikkje tetta igjen holet. Det er absolutt ikkje negativt å øsa ut vatn, men det vil ikkje hindra nytt vatn i å strauma inn. Det er ei god gjerning, men det svever på overflata av problemet.

Eg har sett so mykje at medynket no er lågare enn det var dei fyrste gongane. Medynk hindra meg i å undersøka kva det var eg bidro til kvar einaste dag, av di det gjorte vondt å sjå det. Medynk gjorde at eg støtta ein industri eg ville ha hata viss eg såg han. Eg er ikkje meir sensetiv enn folk som gjev mange, mange tusen kroner til kjøttindustrien og teste-gift-i-augo-på-kaniner-industrien kvart einaste år. Som regel er eg den i rommet som reagerer minst, når tematikken kjem opp. Kjøttindustristøttarar og kosmetikk-i-augo-på-dyr-industri-støttarar, skjer grimase og held seg for øyra, får tårer i augo og byrjar å jamra, når dei får høyra om ting som eg sjølv knapt røyrer på augelokket av, av di eg allereie veit so godt kva som skjer, og for lengjesidan har akseptert det faktum at det skjer i form av å ikkje fortrengja det. Ein skulle tru det ville vera eg som sat og peip og skreik «hald kjeft!» når andre snakka om overgrep mot andre dyr, men i røynda er eg ofte personen som fortel om det i ein bisetning uten ein gong å tenkja over at dei andre vil verta emosjonelt berørt. Ofte sjokkerer det meg. Eg hadde ikkje trudd at dei skulle reagera, dei som støttar og elskar industrien kvar einaste dag. So kva er det dei manglar? Det er openbert ikkje medynk. Medynk er ikkje noko eg mangla men plutseleg har fått.

Målet mitt, er å gro den grunnleggjande respekta for mine medjordbuarar so djupt inn i bevisstheita at eg ikkje treng medynk for å fortsetja å respektera. At eg ikkje treng medynk eller empati for å vera i stand til å sjå at noko er gale og dimed so godt eg kan ikkje vera med på det. At viss nokon går inn i hjernen min og operer vekk den biten som er skuld i medynket, gjer meg til ein psykopat, so vil eg framleis stå for det eg står for i dag.

Eg slit med å finna informasjon om dyrerettigheitar på ein måte som ikkje er skildra med dryppande medynk. Den heilt kalde, nøkterne skildringa av kva som faktisk skjer, gjerne med sitat frå dei som held på med det sjølv. Eg kan ikkje vidareformidla setningar som «dyra vert lei seg» og «buhu trist», for det appellerer ikkje til dei som ikkje allereie bryr seg. Dei kalde vil tenkja «dette er berre sensetivt tullpreik», medan dei fulle av medynk, vil få vondt i medynket sitt og styra unna.

Dessutan vil eg tilrå Peter Singers Animal Liberation (Dyrenes frigjøring), og måten han gjer rede for ting. Eg er sikker på at dei menneska med aller sterkast medynk aldri ville ha vore i stand til å samla so mykje informasjon som det han har gjort, av di dei ville ha brote saman. Boka er fin båe for dei som treng meir informasjon av di dei nett no har eit alt for naivt syn på menneskes sjølvbilete, men òg for dyrerettigheitsforkjemparar som har lyst til å informera kameratane sine utan å verta stempla som den sensetive vegetarianaren.

Lukke til på ferda!

Ei rustning av stygge ord

Alle fyrst må eg gjera ein ting veldig klårt: Planen min er ikkje å vera ein kvalm og krampeaktig positiv person som prøver å gøyma vanskelege ting under ei blennande augeutbrennande spotlight. Eg er ein realist. Eg veit at vanskelege ting er vanskeleg, og at kjipe ting er kjipt. Eg trur ikkje på den populære, drepande bølga der ein skal fortrengja og dekka over og glorifisera livet sitt medan ein i all hemmelegheit sit bak ei dør og grin, berre for å gjeva andre menneske dårleg sjølvbilete for at dei ikkje er like «perfekte». Men, eg har gjort ei oppdaging. Denne oppdaginga har eg levd etter heile livet utan å tenkja over henne. For ikkje so lengjesidan fekk eg det ned i ord. Det var nemleg ei ganske stilig oppdaging, som eg kunne tenkja meg å skryta av eller kanskje til og med inspirera med.  Sjølvsagt skal eg fortelja massevis av bakgrunnshistorie. No skal du høyra her:

Eg vart ganske tidleg bevisst på at eg hadde eit ytre, og det faktum at andre menneske kunne sjå det ytre sjølv når eg ikkje såg det sjølv. At når eg gjekk gjennom eit rom, so kunne dei andre som var i rommet observera meg, og dei kunne tenkja ting om det dei såg på. Og at når eg gjekk ut av rommet, og dei tenkte på meg, so ville dei kanskje sjå for seg det fjeset dei nyleg hadde sett. Ein av dei fyrste gongane som eg hugsar klårt, var ein gong i barnehagen. Eg hadde ei venninne som hadde ein sånn stilig måte å smila på. Når eg ikkje såg meg i spegelen, kunne eg innbilla meg at fjeset mitt såg ut som fjeset hennar, og at når eg smilte på ein bestemt måte, såg smilet ut nett som hennar smil. Difor smilte eg på den nye måten kvar einaste gong nokon fotograferte meg, heilt til eg til slutt fekk sjå eit bilete av meg sjølv som smilte dette smilet. Då skjønte eg at når eg smilte på den måten, såg det slett ikkje like stilig ut. Det såg faktisk heilt idiotisk ut. Biletet vart hengjande på veggen, under namnet mitt, på barnehagen. Eg smilte aldri på den måten igjen, og byrja frå den dagen av å undersøka uttrykka i spegelen før eg tok dei med meg inn i barnehagen eller nokon andre plassar.

Eg likte forresten ikkje det eg såg i spegelen. Det fyrste skikkeleg sjokket, kom ein gong på SFO (dette var sokalla «oppe-SFO», for 1. og 2. klassingar), ein gong eg gjekk forbi spegelen og såg kor avlangt og raudt fjeset mitt var. Denne oppdaginga tok med seg ei ekkel frysning gjennom heile kroppen, og ei kjensle av at eg måtte springa å gøyma meg. Eg ville helst ikkje leika med dei andre barna, som kunne sjå kor stygg eg var. Eg ville ikkje at dei andre skulle veta om eg hadde utovertiss eller innovertiss, difor gjekk eg båe i skjørt og bukse på ein gong – noko som såg ut som den ultimate måten gøyma denne informasjonen på (eg hadde sett andre barn som gjekk i bukser eller strømpebukser [under skjørta], og av og til kunne ein sjå omrisset av kva dei hadde under). Eg blei dessutan rasande viss nokon prøvde å tvinga meg til å kle av meg foran andre barn slik at desse ekstremt private hemmelegheitane kom opp framfor augo på folk. Og sjølvsagt vart eg òg forbanna viss nokon antok det eine eller det andre i ei setning.
Mange av dei som sa ting eller spurde om ting skjønte sannsynlegvis ikkje at det var stygt – sanninga er at det var superstygt, og at det skapte krusedullar inne i hjernen på meg når folk spurde meg kvifor eg hadde båe skjørt og bukse på meg, på ein gong. Kva faen skulle eg svara på det, når grunnen var so sårbar og dessutan ville få personen eg svarte til, til å tenkja på akkurat det eg brukte skjørt og bukse for å hindra personen i å tenkja på?
Nokon spurde om det kvar einaste dag, og då tenkte eg at dei var tjukke i skallane sine. Når eg var heime måtte eg sitja å grubla ut nye svar eg kunne koma med frå dag til dag. Når eg endeleg slutta med denne spanande klesstilen, spurde dei kvifor eg «gjekk i skjørt og buske FØR». Folk har bestandig spurd meg kvifor eg gjer ditt og datt. Men, det er ikkje nyfike som får dei til å spørja. Då ville dei nemleg kun ha spurd ein gong. Dei spør for å visa verda kor teite dei er. Difor ville eg helst vera åleine. Når eg var åleine trong eg ikkje verta lei meg for at folk var so dumme, men samstundes vart det jævleg einsamt . Og dessutan vert ein fort til eit objekt folk kan stå på avstand og dikta opp historier om, leggja problem over på, snakka om og diskutera og observera på avstand. Og når folk gjer slike ting, er det sjeldan, sjeldan, sjeldan på ein positiv måte.

(Eitt av mange fjes.)

Heldigvis har eg aldri trudd at eg er verre enn andre. Eg har alltid følt meg like bra eller betre. Eg har alltid meint at dei som seier stygge ting om menneske som aldri har hatt onde intensjonar,  og snakkar nedsetjande om ting som ikkje skader ein levande sjel, gjer ein uting. Denne utingen var framleis ein uting sjølv om det gjekk utover meg. Mange tenkjer «det er greitt å snakka stygt om meg, for eg er so stygg», men det er ulogisk. Det er stygt å snakka stygt. Også når dei stygge tinga er om meg.

Når du heilt frå du er bitteliten er eit objekt for kritikk og andre menneske sine ville fantasiar, er det lite vits i å imponera folk. Ein kan gjera kva ein vil. Ein kan koma på skulen med eit raudt slør over fjeset, fordi ein syntest det såg stilig ut i spegelen. Når nokon til slutt spør «kvifor har du det sløret over trynet?» kan ein svara «for å sjekka når spørsmålet ville koma opp». Ein kan snakka høgt med seg sjølv i timen, og ein kan syngja teite sangar medan ein spaserer bortover vegen. Og ein kan mista stemma, verta stum, og hata ljoden som kjem ut etter ein har kremta fleire gongar for å vera sikker på at stemma ikkje er grumsete, eller kviskra dei siste orda ein har sagt (ein har sagt) stille for seg sjølv (for seg sjølv), for å forsikra seg om at det ein sa var godt formulert (formulert). («Kvifor kviskrar du alltid det du har sagt etter at du har sagt det?)

Eg visste ikkje om ordet «emo» eller ordet «sjølvskading» då eg begynte å kutta meg på armane. Eg gjorde det berre av di det var spanande å oppdaga at ein kunne få blod til å renna ut av kroppen kva tid ein ville. Det var ikkje i mine tankar at folk ville byrja å seia dette nye ordet «emo!» kvar gong dei gjekk forbi meg og dei oppkutta armane, og det var heller ikkje i mine tankar at folk ville dikta opp grunnar til at såra var der, og at dei ville dra fingrane sine imiterande over handleddet kvar gong eg gjekk forbi. Det var heller ikkje i mine tankar at eg måtte gå i langerma klede heile dagen lang, for å skjula for menneske som hata meg at eg hadde sår som kunne få dei til å skifta grunn til å hata meg. Dei forakta meg allereie. Dei dikta allereie opp historier, glodde på meg heile timen og skreik «KVA ER DET DU GLOR PÅ????» viss eg såg tilbake. Det var ingenting å vinna eller tapa på å skjula eller visa fram. Eg gjekk i langerma når eg var kald, og korterma når eg var varm. Drittet folk lirte ut av seg gjekk i eitt med alt det andre drittet. Det var ingen forskjell frå eller til. Det var ingen grunn til å ikkje ha på seg kattehale når eg kom på skulen – viss eg ein dag hadde lyst til det – for folk grein allereie over kvart einaste plagg eg hadde på meg. For kvar litle rørsle eg gjorde i fjeset, byrja folk å kviskra og tiska og fantasera. Og sjølvsagt vidareformidla. Det gjekk ryktar om at eg hadde knulla nokon, men mange trudde ikkje på dei – eg var for stygg til å brukest til slik. Når eg fekk kjærastar ga eg faen i kva kjønn det var, og når det kom eit nytt kjønn, kunne folk applaudera meg for å ha kome ut av eit skap som eg ikkje visste at var der ein gong – kva faen skal du med eit skap når du ikkje har nokon rang eller eit rykte du kan oppretthalda? Viss eg hata nokon kunne eg planleggja å drepa dei, for eg hadde so lite å tapa at å ha teke livet av ein klassekamerat neppe kunne gjera noko verre enn det allereie var.
So forferdeleg kjipt, og so forferdeleg fritt, var det å vera meg, og difor kan eg seia kva eg vil og skriva kva eg vil utan å tapa noko som helst. Eg har ingen vener som eg må imponera og gøyma ting for, for slike type vener har skugga banen for lengjesidan, og kun dei tøffaste står igjen – og dei tøffaste treng ein ikkje sy puter under arma på eller gøyma detaljar frå, eller vera redd for reaksjonen sin. Eg treng ikkje å tenkja «ånei! Korleis kjem venene mine til å reagera????», for alle vener eg nokon gong har hatt som er laga av eit sopass sløvt materiale, har eg vorte kvitt ved nettopp å ikkje gøyma fjeset.
På kvar skule eg har gått på har eg hatt lange, teitte forhold med ein eller to personar, og dei har alle vorte so traumatisert og skrekkslagne over bekjentskapet at eg i dag berre er eit traume frå fortida som dei kanskje må til psykolog for å bearbeida. Kvifor vera redd for å mista vener, når ein har so god trening i det at ein veit godt at ein overlever? Kvifor ikkje gjeva seg sjølv på nytt og på nytt og på nytt, når ein veit godt at ein sit igjen på slutten og er i stand til å tenkja «faen for ein jævla pingle, tåler jo ingenting!» istadenfor «buhu eg er eit mareritt»?

(Brukte ikkje å sjå sånn ut, men det var spanande å ta ein tur i byen for å verta glodd på)

Når ein ikkje går rundt med den konstante frykta for at noko skal vera «rart», eller at noko skal vera «sjokkerande», so vert andre menneske overraskande sarte. Foreldre hyler og skriker «DESTRUKTIVT!!!!» for kvar minste realitetsorientering, og ungdommar set opp forskrekka og rynka panner og kastar seg over øyra på kvarnadre kvar gong ein set seg ned på ein stol eller reisar seg eller gjespar eller saggar for mykje med buksa eller har fått ny sveis eller et ei skive eller tek av seg genseren. Dei er so sjokkerande svake og ømtålelege at å prøva å tilpassa seg dei, er heilt uaktuelt. Ikkje berre av di det er kjedeleg, men av di eg aldri har visst korleis. Eg har til og med, periodevis, prøvd. Likevel vert dei sjokkerte av kvar ein minste ting, og det er umogleg å sei kva som vil sjokkera dei og ikkje. Når det uansett er umogleg å ikkje sjokkera dei, er det heller ikkje noko vits i å jobba for det. Og igjen sit eg med friheita til å gjera akkurat kva eg vil. Akkurat når eg vil. Og eit sinn som har vorte rive frå kvarandre og sette saman på nytt og på nytt. Eg veit at viss eg prøvde å hengja meg men overlevde, ville folk ha sagt «DU KASTAR SKAM OVER DEI SOM FÅR DET TIL», «JÆVLA EMO HENG DEG IGJEN», «KVA TRUR DU FORELDRA TIL DEI SOM HAR OPPLEVD SJØLVMORD TENKJER NÅR DEI SER SÅNNE SOM DEG SOM BERRE LEST SOM»,  og «NESTE GONG, GJER DET HEIME ISTADEN!!!», difor vil eg heller ikkje døy av sjokk når menneske seier forferdelege ting til meg. Det er forøvrig lengjesidan sist nokon sa noko forferdeleg til meg. Kanskje dei har skjønt at det ikkje fører til noko spesielt.

(Dette er òg ein utsjånad.)

Det eg til slutt kjem fram til, er at når menneske seier at eg er «tøff» (det hender at nokon seier slike ting viss eg gjer eitt eller anna), so veit eg ikkje kva som gjer den tingen tøffare enn alt anna eg gjer, ettersom reaksjonane til andre menneske ikkje er sterkare enn reaksjonane eg tidlegare fekk ved å gjera kvardagslege småting som menneske fann ting å pirka på i. Når alt er gale, vert det ikkje noko forskjell på ting.

So kvifor halda ting tilbake og stenga ting og fortrenga ting når det einaste ein taper er det buret som ein går rundt i heile dagen lang? Når ryktet fyrst er spolert, og alle dei svakaste sveiklingane har slutta å kalla seg «venene» dine, sit du igjen med fridom og etter kvart ein omgangskrets som ikkje ramlar av stolen over ei miste rykning i augnekroken. Du har ingenting (som er verd noko) å tapa, og du har alt (som er verd noko) å vinna. Og alt det som gjer frykteleg vondt, kan enda opp med å vera ekstremt inspirerande.