Eh… Du er 12…

Eg kom nettopp til å tenkja på noko eg må skriva om før eg gløymer å skriva om det. Det handlar om kompliment. Dei fleste eg veit om er nemleg glade i å motta kompliment frå andre menneske. Dei synest det er kjekt å høyra kjekke ting om seg sjølv, som til dømes at dei er interessante, hyggjelege eller at dei har ei god utstråling. Dei er òg glade i å få høyra at dei ser fine ut eller at dei har stilig stil. Når menneske får høyra kompliment om seg sjølv, får dei ofte betre sjølvbilete. Enkelte får for godt sjølvbilete. Då trur dei at dei eig heile verda, og so byrjar dei å ta kompliment for gitt. Då kan dei byrja å svara frekt på komplimenta, viss dei synest personen som ga komplimentet ikkje såg like fine ut sjølv.

Eit godt døme er dei som er so vann med å få kompliment at viss nokon som ikkje høyrer til målgruppa deira seier noko fint til dei, so er dei gjerne stygge tilbake. Viss du til dømes er 19 år – skikkeleg flott, fin jente – og heile livet har fått høyra nettopp dette, at du ser bra ut. Viss du har tilgang på dei kjekkaste gutane på skulen. Kor lett er det vel ikkje å vera frekk i kjeften då? Eg høyrer stadig vekk slike menneske klaga over kompliment frå folk dei ikkje vil knulla. Som om eit kompliment ikkje er verd noko viss ikkje ein knullar etterpå.
«Han mannen på 60 sa at eg var søt! Ææææ! Han er pedofil! Han vil ligga med meg! Stakkars meg! Æsj! Eg må få han sparka frå jobben!»

1. Du er jævleg innbilsk som trur nokon vil knulla deg berre av di dei synest du er fin. Kanskje han berre prøvde å trøysta deg fordi du var so stygg.
2. Sjølv om han hadde hatt lyst på deg, har ikkje du noko rett til å vera so stygg i kjeften. Du burde vera takksam for at nokon har lyst på deg i det heile teke. Eg kan nemleg ikkje forstå kvifor.
3. Sjølv om du er 19 år og burde vera ferdig i puberteten, so kan eg kanskje gå med på at han er pedofil. Å vera tiltrekt av nokon som ligg på eit mentalt nivå med ein 8-11åring, er jo nesten pedofili.
4. Det bør vera lov å ha jobb sjølv om ein seier at ein person er søt.

Det finst mange ting som gjer meg svært, svært sint. Difor er eg sint nesten heile dagen. Ein av dei mange som er skuld i at eg er sint dagen lang, er slike menneske som dette. Ikkje menneske som gjev kompliment – nei – men menneske som prøver å gjera kompliment ulovleg. Dei som er skuld i at folk ikkje seier so mykje fint til kvarandre. For når ein risikerer å få haugevis av dritt tilbake, so er det ikkje rart ein ikkje tør å seia noko fint.

Eg gjev ikkje so ofte kompliment til andre. Sjølv ikkje kjærasten min, ga eg noko særleg kompliment. Eg sa faktisk nesten aldri noko fint til henne. Eg seier ikkje so mykje fint til venene mine heller. Eg seier nesten aldri noko fint til nokon. Det er derimot ofte eg tenkjer fine ting. Eg tenkjer kompliment om andre dagen lang. Eg tenkjer «du har fine augne», «du har ei flott karisma», «du er so hyggjeleg», «eg elskar å snakka med deg» og «du er so digg at eg vil knulla deg dagen lang». Sjeldan seier eg desse tinga høgt. Grunnen til at eg ikkje seier desse tinga høgt, er ikkje av di eg er slem. Det er av di eg har lært at det ikkje er so jævleg lurt.

Eg kan ikkje hugsa heilt presist kva tid det skjedde. Eg veit at det har skjedd mange gongar, men den tydelegaste gongen – ein av dei siste gongane eg ga nokon kompliment – var ein gong eg var 12 år gamal. Då hadde eg nettopp registrert meg på sjølvaste Nettby. Eg fann ei dame med langt, raundt hår, flotte fargerike klede og svært spanande bilete på profilen sin. Eg fann ut at eg måtte skriva det til henne. Kva eg tenkte ho ville svara, er eg ikkje sikker på. Kanskje «takk». Iallfall so skreiv eg noko slikt som:

«Wow! Du såg utruleg interessant ut! :D»

Det tok ikkje so lang tid før eg såg at ho hadde svart. Oj, so spanande, tenkte eg. Ho har svart meg! Det var nemleg ikkje ofte at eg tok kontakt med andre menneske. Faktisk nesten aldri. Det var ikkje ofte at eg snakka  med folk i det heile teke, anna enn dei eg allereie kjende godt. Heile klassen min gråt seg i søvn kvar natt for at eg ikkje var daud. Heile den gamle klassen min – den er slutta i – var òg jævleg lei seg for at eg ikkje var daud. Og alle klassene eg skulle starta i i framtida, gjekk dagen lang rundt og håpte på at eg skulle døy. Dette var stort for meg. Superstort! Eg var knalltøff. So fekk eg svaret. Det laud slik:

«Eh… du er liksom… 12 år ;sssss»

Kva? Tenkte eg. Eg kikka bort på alderen som sto under profilbiletet mitt. 12, ja. Ja, det stemmer, eg er 12, eg. Eg hadde ikkje som vane å tenkja noko særleg på alderen min. Det var jo berre eit tal. So eg stilte alderen til 0, som er den anonyme alderen, innså at å seia fine ting til andre var idioti. For sjølv om den dama såg interessant ut, var ho openbert ikkje særleg interessant. Ho må ha vore møkk. Når eg tenkjer på den dama no, so tenkjer eg på kor møkk ho er. No sit ho ein eller annan plass og er sikkert kring 30 år, og ho er sikkert pyton og møkk og dritt. Eg hatar den dama. Kor dum kan ein vera for å avvisa eit kompliment frå ein 12-åring? Kva faen er det ein vil? Vil ein at den nye generasjonen skal læra at dei ikkje skal seia fine ting til andre? Tenkte ho «ånei! Ein 12-åring som er hyggjeleg! So grusamt!»?

Det er ikkje akkurat særleg ofte at framande menneske seier kjekke ting til meg (bortsett frå på Gaysir, men det er berre av di dei vil at eg skal knulla dei i den «stramme, fine rumpa ;)» deira). Det skjer nesten aldri. Diverre. Eg liker det når andre seier fine ting til meg, for det gjev meg eit betre sjølvbilete. Det er grunna fine ting folk har sagt til meg, at eg ikkje er djupt deprimert og har lyst til å gå å hengja meg. So kvifor prøver folk å øydelegga?

Det er den dama si skuld at folk ikkje oftare seier fine ting til meg. Kanskje eg hadde fortsett på dramalinja, viss folk sa litt fine ting til meg av og til. Kanskje eg ikkje hadde trudd at heile klassen min (alle klassene eg har gått i) skulle ønska eg var daud, viss dei av og til sa fine ting til meg. Litt oftare enn dei gjorde. Oftare enn dei sa stygge ting om kvarandre so eg skjønte at dei garantert sa stygge ting om meg òg.

Eg hatar ho jenta som prøvde å øydeleggja for kollegaen sin på 26 av di han sa ho hadde eit fint smil. Eg hatar Justin Timberlake, som sa «fuck off» til ein eller annan fan som sa eitt eller anna til han. Eg hatar alle som ikkje svarer på kompliment sjølv om dei har tid – av di dei skal lesta som dei får so mange at dei ikkje har moglegheit til å svara. Eg synest de alle saman skal pakka seg ut av denne verda – for det er deira skuld at folk ikkje får fleire kompliment, slik at dei har det betre med seg sjølv. Tenk om folk sa fine ting til kvarandre på bussen, då. Og midt i gata. Tenk om ikkje det fantest sånne idiotar som stirer stygt på dei som er greie mot dei. Tenk om alle dei berre døydde. Då hadde dei som var igjen hatt det jævleg bra.

No, når du har lese dette innlegget, kan du få lov å kommentera det. Du kan til dømes skriva noko hyggjeleg. Til meg. Kanskje eit kompliment.

Reklame

Alle kort på bordet

Eg har ein mann inni meg. Ein veldig intens, veldig påtrengjande mann, som vil koma fram, og som vil gjera båe det eine og det andre. Ein mann med ein mannekropp, som vil visa seg fram til folk, og som vil ligga med andre menn. Han vil ha ein mørk homsete stemme, og ein flott og stram rumpe. Han er ein hotshot. 

Utanpå er eg ein veldig, veldig liten gut. Eg ser ikkje ut som eg er 19. Eg ser faktisk ut som eg er 13. Eller kanskje til og med 12. Eg har ei ljos, ljos røyst, so ljos at folk av og til seier «åh, eg trudde du var ein gut eg, men no høyrde eg stemma di». Eg har eit feminint fjes, eit fjes som gjer slik at folk seier «ho» om meg, og når dei får høyra at eg eigentleg er ein «han», seier dei «åja he he det var grunna håret ditt». Eg veit jævleg godt at det ikkje er grunna håret mitt. Med kort hår trur alle eg er ei jente. Eg må faktisk ha litt lengde på håret mitt før nokon skjønar at eg eigentleg er ein gut. Viss håret er svart, ser dei fleste det. Viss det er ljost, tek folk feil heile tida.

Eg har òg ei kvinne inni meg, som òg er veldig sterk. Ho er ikkje like feminin. Ho er jævleg maskulin. Ho er tøff og sterk. Ho er heit, ho er ein hotshot, og når ho går bortover gata i skjørt og sminke, stoppar folk henne og seier «er du ein gut eller ei jente?» Folk spør om ho har operert vekk kukken sin enno, eller om ho har tenkt å behalda han. Ho svarer: «Det har faen ikkje du noko med». 

Ein gong i 9. klasse var eg den jenta. Ho gjekk i kor, og hadde kjempegod sjølvtillitt. Ho likte å sjå seg sjølv i spegelen, og ho likte å visa seg fram for alle. So skjedde det noko merkeleg, og ho døydde, og ein mann oppsto. Han heitte Daniel. Han byrja på vidaregåande. Han likte ikkje å ha so tjukke lår og so lite fjes, og so ljos stemme. Difor var han stort sett stille, og fekk ikkje til å prata. Han var veldig inneslutta og gjekk rundt for seg sjølv. Rikshospitalet skulle eigentleg hjelpa han med dette, slik at han kunne få mørkare stemme og sjå meir ut som andre gutar, men i laupet av dei tre åra han gjekk på vidaregåande, skjedde det ikkje ein drit, og han vart meir og meir miserabel heilt til han vart so miserabel at han ikkje ein gong fekk til å fullføra vidaregåande der han labba rundt i einsemd og hadde mest lyst til å døy. 

Mine indre bilete har vorte veldig feminine i det siste. Når eg går bortover vegen og passerer ei blank flate, ser eg dei svære hoftene og den gigantiske ræva og dei smale skuldrane og tenkjer «fy faen for eit syn». Ingen som går forbi meg på vegen tenkjer «der er ein hot hank» eller «sjå på han homsen der», som dei ville tenkt viss eg såg ut som ein vanleg gut. Dei tenkjer «ho der var jommen ei traktorlesbe». Før tenkte eg at det skulle ikkje vore slik, eg skulle ha sett annleis ut slik at folk tenkte det dei skulle tenkja, og slik at eg kunne gjera det som var naturleg for meg, ikkje verta overraska kvar gong eg høyrde røysta mi eller forskrekka kvar gong eg kjende på haka mi eller frustrert kvar gong eg ville knulla nokon. 

Men eg elskar den kvinnlege kjønnsrolla. Eg elskar å gå i stramme, feminine klede, korte, stramme, høge skjørt og ha på meg masse sminke. Når eg tenkjer på meg sjølv om ti år, og ser for meg ein mann, føler eg ei nøytral, litt ekkel kjensle av å skulle vera fanga. Det er noko endå meir maskulint og endå sterkare enn mannen inni meg som har pressa på og pressa på i ein god, god stund no, som eg har dytta vekk og dytta vekk, men no går det ikkje meir, og no må eg gjera det eg må gjera. 

EG ER IKKJE EIN MANN.

Eg er mest sannsynleg ikkje ei kvinne heller. Eg er noko heilt anna. Eg er ikkje ei ho eller ein han. Eg er ein hin. Og eg er hin er var i 9. klasse, den korte stunden i livet mitt då det meste verka rett.

Difor har eg shoppa nye klede, og farga håret mitt. Her er eg: 

Trur eg skal vera slik ein stund. 
Og eg har tenkt å byrja å syngja igjen.