Sjølv om du treffer på eit menneske som høyrer til ei gruppe du er nyfiken på, er det ikkje høfleg å dissekera dei levande. Faktisk er det kanskje til og med mindre høfleg enn å dissekera menneske som er i akkurat same situasjon som deg sjølv. Jo meir sårbart område det er snakk om, jo mindre høfleg er det å grava ut med mistenksamheit i blikket, la det dei seier flytta dei frå bås til bås og frå boks til boks i hovudet, definera dei sånn som dei minst vil definerast. Du gjer det ikkje med ei kvinne som har unormalt høg produksjon av testosteron sånn at ho ser annleis ut enn andre kvinner – du spør ho ikkje om korleis ho ser ut nedantil og korleis det er for ho å ha sex. Du spør ho ikkje om du skal kalla ho han eller ho, berre av di ho ser annleis ut. Sjølvsagt er ho ikkje noko annleis frå andre kvinner – og det som er annleis, gjer ho ikkje til ein mann. Men viss du veit at det står «mann» på passet hennar, av di Staten meiner at ho er ein mann – då hjelper det ikkje at du alltid har sett på ho som kvinne. Med det same du ser passet hennar, må du dissekera ho levande. Du må spørja ho opp og ned om korleis ho ser ut, kva ho har mellom beina sine og om du skal kalla ho for han eller ho. Og så snublar du i orda. Du har nemleg – med det same du fekk veta kva Staten tenkte – flytta ho på denne måten:
Og no ser du plutseleg alle dei mannlege trekka. Dei var ikkje mannlege i sta. Det er mange kvinner som har akkurat dei same trekka utan at du ser på dei som mannlege av den grunn – men no som du veit kva slags forakt ho føler mot desse trekka – er det plutseleg på sin plass å definera ho etter dei – å kalla ho opp etter dei – å visa ho at du ser dei kvar gong du opnar kjeften. «Han host host eg meiner ho». «Han som skulle ynskja han var ho». Det er ikkje lenger ho som definerer kven ho er – sånn som alle andre kvinner gjer. No er det du som sit med makta. Du og Staten. Du spurde ho aldri om dei mest intime ting før du visste at nettopp desse tinga er eit tema som har vore vanskeleg for ho. Det er no du skal dissekera ho levande. Det har du rett til så lengje det står ein M i passet hennar – og når den M-en ikkje står der meir – viss det nokon gong skjer – betyr ikkje det at folkeskikken plutseleg gjeld ho framleis. Ein treng nemleg ikkje ha folkeskikk mot menneske som ho. Du kan grava i veg, du kan opna opp magen hennar, sjå om det er eggstokkar der – er det ikkje det?? Då er ho ikkje som andre kvinner som ikkje har eggstokkar, nei, ho er rett og slett ein mann. Dette gjeld ikkje andre kvinner. Dette gjeld berre ho. «Eg har alltid vore komfortabel med å vera MANN, eg!» seier du. «Eg er glad eg ikkje har noko problem med å vera MANN, sånn som du har!!» Sjølvsagt har du ikkje det. Ingen har noko problem med å vera det dei er. Det er kjekt å vera det ein er. Men viss du hadde vakna opp i morgon, sett ned på deg sjølv og oppdaga at du ikkje lenger hadde den kroppen som menn vanlegvis har, då hadde du hatt eit problem. For då ville Staten lista deg opp som kvinne. Og då ville folk dissekert deg levande. Og dei hadde flytta deg, dei ville definert deg for deg. Og du ville framleis meint at du var ein mann, uansett kva Staten sa, faen ta den teite Staten, ville du tenkt, og etter kvart; jøss, eg hadde aldri gjetta at folk eg trudde hadde noko for seg eigentleg var perverse jævlar utan noko grense for kva dei kan tenkja og seia.
Nei. La folk vera i fred – la alle vera i fred.
«Hei eg heitte Monika,» seier ei kvinne til deg.
«Hei Monika,» seier du. M, står det på passet. Ok, tenkjer du. Du treng ikkje meina noko om saka. Monika er Monika. Ho er ikkje noko fenomen. Ho er ikkje talerøyret til ei heil gruppe folk. Ho er berre Monika, og Staten er berre Staten, og Passet er berre Passet. Du treng ikkje grubla over korleis ho ser ut naken, du treng ikkje dissekera ho levande oppmot ein vegg. Du treng ikkje flytta ho frå «kvinne»-båsen til «mann som vil bli kvinne»-båsen, du treng berre seia «hei Monika» og «der går Monika, ho er jommen fin». Du dissekerer ikkje andre kvinner levande, du treng ikkje dissekera Monika. Monika er ikkje di sak. Du kan passa di eiga sak. Ingen skal meina noko om kroppen din, ingen skal meina noko om kjønnet ditt, om identiteten din eller om kva du er for noko. Det gjev ikkje deg ein overordna rett til å gjera det mot andre.
(M-en hennar står for «Monika» og F-en hans står for «Føkk the system eg er ein mann»)
Doktor Daniel 
Dette var meget treffende, Daniel, og jeg kan kjenne igjen opptil flere elementer av det. I mitt tilfelle står M-en for Menneske, ettersom jeg nekter å la meg defineres som noe annet enn det av et pass. Det synes jeg er uPASSende. Det hender heller ikke sjelden at mennesker jeg treffer etter kort tid spør meg hva slags utstyr som jeg har i min bukse, og dette kun fordi at jeg har et androgynt utseende. Av prinsipp lar jeg være å svare på dette spørsmålet. Dette innlegget likte jeg forøvrig veldig godt å lese. Jeg håper det dukker opp flere liknende ting.
Faen ta dei!
Mange tror at om de treffer på noen som er «annerledes» enn en selv, så burde vedkommende fungere som ett talerør for alle med den annerledes-tematikken.
Når man da blander dette sammen med ett feilaktig syn på kjønn, at kjønn bestemmes av medfødt genitalia og reproduksjonsceller, så skaper det en situasjon hvor spørsmål og tanker farges av dårlig basiskunnskap, ønske om mer lærdom, ett bastant syn på hva som er «riktig», og snevre oppdiktede kjønnsroller.
Min erfaring er at om man klarer å ta alt med en dose humor, mens man samtidig evner å forklare hva som er feil ved en person sitt fastbrente syn på en hyggelig måte, gir det beste resultatet for å unngå videre dissekering.
Når noen spør hva du har mellom beina, uansett om man er ciskjønnet eller ei, så svar med en fleip: «Spør du meg virkelig om underlivet mitt? Uten å ha gitt meg blomster eller middag først? :-p»
Det pleier å funke, og hva man velger å dele etterpå er ens egen sak.
Det er noe med det. Når du sier det er jeg ganske sikker på at min F står for Fortreffelig, Finurlig eller Fantastisk.