No skal eg skriva eit innlegg om favorittblomsten min: Prikkperikum. Prikkperikum, har mange forskjellege namn. Til dømes Johannesurt. Dette seier Lommelegen:
«Hva er Johannesurt
Johannesurt, eller Prikkperikum, har vært brukt i europeisk folkemedisin som et middel mot søvnvansker, depresjon, angst og spenning. Urten har også blitt brukt ved fordøyelsesbesvær og urinveisinfeksjoner. Den røde oljen man får ved pressing av Johannesurt har blitt brukt på brannsår og mot ulike hudsykdommer.
I Norge finnes ekstrakter av Johannesurt som naturlegemidler til bruk ved forbigående søvnbesvær, lett nedstemthet og uro.»
Fyrste gong eg høyrde om Johannesurt, var frå kjærasten min. Eg var nemleg nedstemt. Forslaget gjekk ut på å ta ein tur på apoteket og kjøpa det, sånn at eg kanskje ville slutta å vera nedstemt etter kvart. Det gjorde eg aldri, men på eit tidspunkt oppdaga eg i staden korleis blomsten faktisk såg ut. Og ein gong eg var på tur i skogen for å finna ting eg kunne laga te ut av, snubla eg tilfeldigvis over mirakelet. Sidan den gong har eg oppdaga at Prikkperikum veks båe her og der.
Det er blada som eg har tørka og putta i eit glass. Det tok lang tid frå eg gjorde dette til eg faktisk testa det ut i praksis, av di lukta av blada skremde meg og eg var redd for at det skulle vera giftig. Men, ein dag, så testa eg det ut allikevel. Eg kan ikkje seia at eg likte smaken spesielt godt med det same. Det har noko løvetannmjølk-aktig over seg som i sannheit ikkje gjev meg vatn i munnen.
Uansett trudde eg ikkje det skulle få noko middelbar effekt. Eg var sikker på at eg måtte drikka det kvar dag i tre veker før eg kanskje ville kjenna ei ørlita forandring som eg uansett ikkje ville vera sikker på om kom frå teen eller frå noko heilt anna (ting endrar seg jo stadig vekk). I staden vart eg særdeles avslappa allereie når eg var halvferdig med teen. Faktisk så avslappa at frykta for at eg ikkje hadde finne riktig blomst men ein giftblomst i staden byrja å slå til. Eg fekk litt vondt i hovudet, men eg følte meg særdeles roleg, avslappa og konsentrert. Som om eg ville vera i stand til å gjera matte i ein time i strekk utan å verta frustrert. Heile den logiske delen av hjernen min vart slått på, og bekymringer vart slått av. Ofte er det ti tankar i hovudet på ein gong, men i staden var eg i stand til å konsentrera meg fullt og heilt om ei einaste tankerekke.
I tillegg gjorde det meg ganske trøytt. Seinare fann eg ut at eg hadde drikke mykje meir enn kva som er vanleg å ha i ein tablett. Minst dobbelt så mykje. Det var nok difor det fungerte så flott.
Det er forøvrig utelukkande av di det er avslappande at folk nyttar det som antidepressiva. Eg fekk ikkje noko kjensle av glede, kun eit manglande engasjement ovafor ting som vanlegvis gjer meg bekymra, redd og trist. Eit ned-stoff. Sånn at ein har mest lyst til å sitja stille og konsentrera seg om noko smart. Av og til kriblar det i hjernen min sånn at eg har lyst til å halda på med noko logisk. Ein del av hjernen min som til vanleg ikkje verkar.
Eg vil seia at for meg er dette eit ned-stoff i like stor grad som koffein er eit opp-stoff (med mindre ein drikk kaffi så ofte at det ikkje lenger er oppkvikkande). Eg vil forøvrig åtvara mot å fyrst drikka Johannesurt-te og deretter drikka ein kopp med kaffi. Det har ein forferdeleg forvirrande effekt som ikkje er til å trakta etter med mindre ein har eit konkret mål om å koma i ei merkeleg sinnsstemning. Ein bør med andre ord fyrst bestemma seg for om ein vil vera nedkvikka eller oppkvikka, i staden for å gjera som meg å tenkja «no vil eg ned» og «no vil eg opp» og enda opp med ein forferdeleg mellomting.
Uansett vil eg tilrå denne fantastiske blomsten. Eg drikk det viss eg er i ferd med å koma i eit humør som er altfor valdsomt (som til dømes å vera sint) og har lyst til å roa meg ned – eller viss eg er redd eg ikkje kjem til å få sova i natt – eller viss eg skal gjera matte og har lyst til å tenkja logisk. Eg har sjølvsagt ikkje peiling på korleis det fungerer på andre. Og viss ein går på eit anna medikament, bør ein dra til legen fyrst å høyra. Johannesurt likar å få andre medikament til å verka saktare.
—–
Dette var eit innlegg om ein blomst. Det vert nok ein stund til neste gong eg skriv om noko i same stil, men i sumar vert ei fin tid for sånt.
Doktor Daniel 