Klokka fem

Klokka er fem om morgonen. Dette er eit flott tidspunkt for å stå opp. Denne gongen har eg diverre ikkje sove før eg sto opp, og dermed er det ikkje like imponerande. Eg lurer på kva sånne ting som dette kjem av. Det å ikkje få sova sjølv om ein er trøytt og sjølv om ein har lagt seg. Det aller verste ved det heile, er kanskje mangelen på produktivitet. Når ein ikkje søv ei heil natt, bør ein gjera noko nyttig og vettugt. Ein bør til dømes, viss ein er meg, skriva kapittel på julekalendaren sin. Kapittel 18, bør eg skriva. Eg har nemleg teke att meg sjølv, som vanleg, og skriv eitt og eitt kapittel kvar dag. Eg likar å vera litt foran meg sjølv. Og ei natt der eg ikkje søv, bør vera det perfekte for å skriva. Då er det mørkt og stille og konsentrasjonen burde vera på topp. Dessutan kjem ein ofte inn i ein spanande tilstand der draum og verkelegheit blandar seg i hop og gjer fantasien meir levande. Men. Det fungerer ikkje.

I staden har eg skrive eit dikt. Det er flott. Det er eit dikt eg har hatt lyst til å skriva ein stund. Eg starta med mange, mange vers, men endte opp med berre to. Dei to versa fungerte godt åleine. Det har vore på netthinna mi altfor lengje – eg tenkjer på religiøs slakting, typ. kosher. Grunnen til at det har festa seg sånn til hovudet mitt er ikkje berre av di eg har sett sjuke, sjuke klipp av kva dei faktisk driv med, men av di prinsippet kjenst provoserande. Eg skjønar ikkje kvifor noko vert meir heilag av at det er meir liding inne i biletet. Det ser ut til at dei har ein meir smertefull måte å drepa på, og på same tid har dei eit krav om å ikkje nytta bedøvelse. Den einaste måten eg kan tolka dette på, er at smerte er heilag og nåde er synd.

Her er noko eg ikkje har sett, men eg går utifrå at det er noko i same gate som det eg såg. Det verkar ikkje som om dette er lov i Noreg enno, men somme prøver stadig å slå gjennom med det. Det er nemleg meir i orda å torturera nokon viss ein er religiøs enn viss ein ikkje er religiøs. Å ikkje få lov å torturera utan bedøvelse er religionsdiskriminerande. Eg tenkjer at ein må ha eit merkeleg syn på sin eigen religion viss han er synonym med å begå tortur.

*

Eg går ofte inn og ut av verda når det er natt. Det er gjerne difor eg skriv så mykje. Før kunne eg skriva ting heile natta, kapittel etter kapittel. Denne eigneskapa med å kunne gå frå ei verd til ei anna medan fingra heile tida er på tastaturet, har teke ferie. No skjer det berre i hovudet mitt. Det er hyggjeleg det og, men det er ikkje like konstruktivt. Eg vert ikkje betre til å skriva av å tenkja på ting inne i hovudet mitt. Det er kanskje kritikardelen som har vokse seg for stor, sånn at ting ikkje kjem ned sånn som det skal. Tidlegare var ikkje dette så viktig, då ramla berre bokstavane ut av seg sjølv. Det hadde vore nyttig å få det tilbake.

*

Eg har gjort noko bra. Eg har laga tre dokker. Eg har ikkje laga dei ferdig, men eg har laga kroppene deira. Fylt dei og sånt. Det som er att no, er sjela. Sist gong eg var vaken heile natta, bakte eg to brød og rydda kjøkkenet og lekte med katta. Kanskje eg bør vera vaken om natta oftare. Eg gjer visst fleire lure ting då enn om dagen.

*

Forøvrig fann eg ein interessant blogg. Der var det mange lure ting, mellom anna:

denne give away-en. Det såg hyggjeleg ut! Det er framleis ikkje for seint. (Biletet fungerer som ei lenke)

Me snakkest seinare. Då kjem eg til å skriva eit meir fornuftig og samanhengjande innlegg om noko intellektuelt.

Reklame

Møkkadag!

6. desember. St. Nicholas dag. Dagen der det er absolutt passande å visa sympati og å tenkja på andre enn berre seg sjølv. Dagen Nordland Fylkeskommune bestemte seg for at dei ikkje berre skulle trekkja stønaden sin til Skrivebua, men leggja ned heile sulamitten – sånn at det ikkje har noko å sei om me finn andre pengekjelder. Etter utallige fortvilte, sinte, saklege og triste E-post, forstod dei kor viktig dette var, og bestemte seg for å gjera det umogleg for oss.

Det er iallfall sånn det ser ut utanifrå. Eg får lyst til å vera politisk å skriva at det er Ap og Høgre si skuld. Store, digre maktsjuke parti som elskar å kjenna på gleda av makt. Med eit fingerknips, kan dei – ikkje berre snu ryggen til, men trampa istykker noko verdifullt. Og eg skjønar det ikkje. Eg lurer på kva som får folk til å gjera den slags. Eg lurer på om det same ville skjedd med meg viss eg fekk makta, eller om eg heller hadde nytta situasjonen til å gjera positive og konstruktive ting, for å få god omtale i media og få folk til å elska meg. Eg trur eg ville nytta situasjonen til å framstå som ein helt. 

«

Det finst så mykje vondskap i verda, og ein treng sårt kvar einaste kjelde til motivasjon og inspirasjon. Ein treng konstruktive politikarar som ser at noko er godt, og skaper meir av det. Ikkje desse destruktive folka som styrer landet no. Det er ikkje berre fylkeskommuna som eg er bitter på, men sjølve samfunnet, som stadig hoppar inn for å hindra og stoppa det som er godt og bra. For det som er godt og bra, er ikkje naudsynt. Ikkje like naudsynt som forurensing og krig. Viss noko ikkje dreper, nei, då treng me det ikkje. 

6. desember er ein dag der det passar seg å gjera nokon glade. Dagen for å gjeva nokon noko. Ikkje dagen for å taka ifrå ein heil haug av folk noko dei elskar. 

Eg er drøy med ordvala i dag. Eg tenkte at eg skulle venta eit par dagar med å skriva om dette for å ikkje vera for drøy. Det var vanskeleg, og kanskje ikkje ein gong naudsynt. For kva slags demokrati er det eigentleg som har totalt fråvere av dialog? Som ikkje bryr seg om meiningene til dei det går utover? Som ignorerer alle E-postar, som ikkje bryr seg om alt arbeiddet og all jobben som no er bortkasta. Som ikkje høyrer etter, ikkje bryr seg, som destruerer alt som kan ha ein positiv effekt på neste generasjon?

Eg kjem att til dette seinare. No skal eg gå ein annan plass å vera sur. Men treff, vert det. Og dei må sjølvsagt få sjå bileta derifrå. Og eg trur dei fleste av oss har tenkt til å fortsetja å masa  på dei, få dei til å ombestemma seg. Kanskje det berre var ein logisk glipp. Ein tankefeil. Kanskje dei rett og slett hadde ein dårleg dag.

Skrivebua – ein viktig del av mi historie

Ikkje meir av dette?

Eg vart medlem av skrivenettstaden Skrivebua.no i 2007. Etter det har eg lagt ut nesten alt eg har skrive. At nokon les og seier kva dei meiner, gjer det endå meir motiverande å skriva. Det aukar inspirasjonen med eit sånt fellesskap. Eg er sikker på at eg hadde fortsette å skriva utan Skrivebua, men eg kan ikkje førestella meg at det ville ha vore fullstendig det same. Den responsen eg ofte fekk på det eg skreiv, var særdeles motiverande. Eg kan førestella meg at Skrivebua vil hjelpa mange unge skrivande individ gjennom den vanskelege tida som ungdomsskulen kan vera for dei med ei rik indre verd.

At dette skulle vera eit økonomisk problem, har eg vanskeleg med å forstå. Spesielt etter at me som har nytte av fellesskapet har vist så tydeleg engasjement.

For ei tid tilbake sida var det svært populært å skriva direkte om tema som sjølvmord og sjølvskading. Mange kanaliserte dei vanskelege kjenslene sine direkte inn på skildnadar av blod og kniv og opne sår. Det var ein vanleg måte å forstå kjensler på, sjølv om det etter kvart, i sum, vart meir destruktivt enn konstruktivt. Eg hugsar då redaksjonen sette inn regelen om at det ikkje var lov å skildra sjølvmord og sjølvskading direkte. Dette gjorde meg, og mange andre av dei som skreiv om den slags, svært provoserte. For oss var dette ein måte å få uttrykt kjensler som det var vanskeleg å uttrykkja på andre måtar. Sjølv om det ikkje var livsviktig å publisera det, så var det allikevel eit spark i vår retning som ikkje var noko hyggjeleg.

Men, ved å sensurera meg sjølv på den måten, lærte eg å skildra begge desse tinga på ein mykje djupare og kanskje endå meir smertefull måte enn tidlegare. Eg lærte meg antydning. Dette er ein kunst eg er særdeles glad i. Ved å kunne skildra sjølvskading utan å skildra det direkte, vart eg betre til å laga ordentleg gode tekstar. Dette smitta sjølvsagt over til alle andre ting og. Ikkje berre sjølvskading, men alt frå eit drap til å eta middag.

Å ha sånne redaktørar som les gjennom alt ein skriv, gjer sjølvsagt Skrivebua til ein mykje tryggare plass for unge menneske, enn det det ville ha vore elles. Det er ei atmosfære der som det skal mykje til for å kunne skapa andre plassar. Eg har ein vegg på rommet mitt som er full av små papirlappar der det står «månedens tekst» og «månedens tommel».

Me fekk beskjed om at Skrivebua ville verta sikra drift framtil 2014 i fryste omgang, men i etterkant viste det seg at det ikkje var særleg seriøst. Den økonomiske stønaden frå Kulturrådet og Utdanningsdirektoratet saman med Nordland Fylkeskommune, kunne ikkje strekkja til, og no vil i tillegg Nordland Fylkeskommune trekkja tilbake stønaden. Dette skal dei avgjera 6. desember. Eg gruar meg. Det er så mykje personleg historikk der inne. For meg, der skriving er 90% av meg, er det naturlegvis jævleg sårt. Eg held på å kopiera og lagra tekstar derifrå no, sidan DropBox sletta alle tekstane mine for ikkje så lengjesidan og alt anna er borte. Eg har lagt ut over 900 tekstar. Så det kan sjølvsagt ta litt tid. Det går greitt, men eg kjennar ei sterk melankoli i heile prosessen. Det faktum at nokon ynskjer å sletta alt dette frå historia. Eller for å seia det meir korrekt; at ingen ynskjer å taka vare på det.

I desember kvart år dei fem siste åra, har eg putta det sterkaste frå mi indre verden inn i eit kapittel kvar dag i desember fram til julaften. Tidlegare har eg gjort dette ganske ubekymra, og delt det med andre menneske inne på Skrivebua. No gjer eg det medan eg i tillegg skriv brev til politikarar og stadig tenkjer på at dette kanskje er siste år eg kan dela det på denne måten. Ein vert ikkje sett nokre andre plassar. Eg førestellar meg at eg lagar ein eigen blogg til kalenderen for 2013. Det er ikkje på langt nær det same, og eg kan ikkje førestella meg at eg vil ha eit synleg publikum som eg kan kommunisera med og som eg vil registrera. Det er jo mykje av moroa!

Eg er ein av dei der skriving ikkje er ein hobby, men meir ei livskraft. Eg har ein heil haug med andre interessar, eg er oppteken av miljø, eg er oppteken av dyr, er er oppteken av å teikna og å drikka kaffi og å laga mat og sikkert mykje anna og – men skrivinga er framleis sjølve personlegheita mi. Det er grunnmuren. Dette har eg drive med lengje før eg registrerte meg på Skrivebua, og eg vil fortsetja med det lengje etter sida vert øydelagt eller etter eg har vokse ifrå det. Men der inne ligg mange år av livet mitt, år som eg sjølvsagt kan printa ut og leggja i ei mappe, men som ikkje vert like tydeleg. Ein kan sjå ei utvikling båe som talent og som person. Kva eg var oppteken av, kva som føregjekk på innsida av dette hovudet.

http://www.underskrift.no/vis.asp?kampanje=4369

Skriv under for at Skrivebua skal få leva vidare.